To NOT or not to NOT

De NOT. Wat moet je ermee? Als leerkracht zou ik het wel weten. Lekker een dagje vrij. Gezellig met collega’s in de trein. Gratis lesbrieven, posters en andere goodies scoren, waarvan je de helft niet gaat gebruiken. Digiborden en methodes bekijken die je liever had gewild dan die waar je het nu mee moet doen. En in de kinderboekenstraat nog even wat leuks voor de kleine kopen. 

Maar wat doen al die auteurs toch op de NOT? De helft van de tijd loop je je te verontschuldigen als er weer een uitgever vraagt of je op zoek bent naar een nieuwe methode. Welnee, aan ons valt geen cent te verdienen. Wat dat betreft waren de oldskool buttons met ‘Educatieve auteur’ die de vereniging een paar jaar geleden verspreidde een schot in de roos. Al hoopte je natuurlijk stiekem dat de standhouders van Artis en NEMO op je af vlogen bij het zien van je button: ‘Een auteur?!? Eindelijk! Waar was je al die tijd? Heb je tijd? Wil je werk? Kun je dit geweldige lespakket nog veel geweldiger maken?’

Want misschien is dat wel de voornaamste reden om naar de NOT te gaan: acquisitie, van bitterkoud tot lauwwarm. Lang geleden ben ik er een keer vol ingevlogen met een stapel visitekaartjes op zak. Geheel tegen mijn karakter in sprak ik bij bijna elke interessante stand wel iemand aan. Terug thuis maakte ik zelfs een lijstje met mensen die ik had gesproken en die ik na een week of zo nog eens mailde. Resultaat: nul. 

De laatste jaren kom ik gelukkig wat makkelijker aan mijn opdrachten. Ik sla regelmatig een NOT over. Maar dit jaar ga ik weer eens. Gezellig met collega’s in de trein. Lesbrieven, posters en andere goodies scoren. Methodes bekijken waarvan ik blij ben dat ik er niet meer aan meewerk. En misschien prik ik ter hoogte van Artis en NEMO nog even heel casual mijn button op.